Ik heb niet meteen de indruk dat de uit Calofirnië afkomstige, maar tegenwoordig in Zweden residerende singer songwriter Jon Strider bij veel mensen tot de gekende leerstof behoort. Nochtans toerde hij met grote namen als Van Morrison, John Hiatt, Paul Simon en Jackson Browne. Daarnaast is Strider ook ruim veertig keer als producer aan de slag geweest en heeft hij, deze nieuwe plaat inbegrepen, zeven soloplaten op zijn naam staan. Wat allereerst opvalt aan de plaat, is de heerlijke, warme, aan Jackson Browne herinnerende stem.

Deze mens klinkt zooo warm….fijn om nog eens te kunnen vaststellen dat er mensen zijn, die dit soort gevoel kunnen oproepen bij iemand die al veel gehoord heeft en dezer dagen druk bezig is om de gevolgen van een al te lange winter weg te werken. Wat onthouden we nog van deze cd? Wel, dat de productie deels in handen van Strider zelf was en deels in handen van Amir Alley. De cd komt wat moeizaam op gang, maar vanaf The Bridge of Redemption (check trouwens op Youtube de live versie daarvan…indrukwekkend) is het volop genieten geblazen: Daddy’s Coming Home, Midsummer’s day, Lazy Sunday Mornin’ (met z’n Little Feat-attack)of afsluiter There’s a Road (dat perfect van Steve Winwood had kunnen zijn)…stuk voor stuk zijn het prijsbeesten, waar je keer op keer opnieuw naar kunt luisteren. Overigens heeft track 7 zowat de meest bizarre songtitel die ik ooit ergens zag. Het nummer zelf is een stevige rocker, van het Bruce Springstee/Willie Nile-type, waarvoor ze ondergetekende altijd mogen wakker makken. Samengevat: wellicht geen wereldschokkende plaat, maar wel bijzonder fraai gezongen, goed gespeeld en (vanaf de derde track) prima geproduceerd. We moeten het soms met veel minder stellen en dus mag ik a aanbevelen eens te gaan luisteren. Ik vind het alvast zeer OK! (Dani)